Ik ben de leerling die haar hand opsteekt, een vraag stelt en hem vervolgens voor zichzelf beantwoordt. Ik ben de dochter die haar moeder om advies vraagt terwijl ik zelf de oplossing al klaar heb liggen. Ik twijfel en ik pieker ondanks ik eigenlijk ergens heel diep van binnen al weet wie ik ben en wat ik wil.

“It’s not the writing part that is hard. What’s hard is sitting down to write. What keeps us from sitting down is Resistance.” Maar de weerstand zit vaak alleen in je hoofd. Belemmerende gedachten vormen zich tot een steeds hogere drempel totdat je hem als obstakel ziet. We zijn er zo goed in geworden dat we vaak vergeten dat we de keuze hebben wat milder te zijn in plaats van o zo hard en streng.

Maar wat nou als alles wat je doet niet meteen perfect hoeft te zijn? Niet meteen af? Niet meteen fraai? Wat als je in alle kwetsbaarheid begint met dat wat zo lang zo hoog op je verlanglijst staat? Wat als je niet wacht tot de kerst om je cadeau uit te pakken? Niet wacht tot het nieuwe jaar voor een frisse start? Wat als je het wel kunt in plaats van niet? Wat nou als je dat nou gewoon eens ziet?

Begin klein, maar durf groot te denken. Knipoog naar je angsten, flirt met je onzekerheid en steek af en toe plagerig een middelvinger op naar je ego als die het weer eens veel te serieus neemt. Het hoeft niet af, het hoeft niet mooi, het hoeft geen nut te hebben. Begin. En weet dat een stap terug soms op lange termijn een hele grote stap vooruit kan zijn.

Wees je wat liever voor jezelf? Je bent al zoveel verder dan je denkt.