Half zeven ’s ochtends. Ik word wakker met een gek gevoel en ik besluit een rondje te gaan hardlopen. Wat ik me niet realiseer dat dit een ochtend is vol met mooie symboliek. En hardlopen… Hoe lang is dat al niet meer gebeurd? Het was dat of de sportschool en dat laatste was geen optie want iets met geen zin hebben. Zonder er al te veel bij na te denken trek ik m’n sportkleding aan en ren ik de ochtend in. Het is nog pikkedonker.

Zoals dat wel vaker gaat op het moment dat ik letterlijk een nieuwe route bewandel kom ik ineens tot nieuwe inzichten. Ik merk dat ik met een situatie zit. Al mijmerend vraag ik mezelf hardop af welke les ik hierin heb te leren. Welk nieuw perspectief heb ik nodig om mezelf verder te helpen? Ik ben een paar honderd meter verder als ik het antwoord op mijn vraag krijg en ik nog net niet struikel over een inzicht. In eerste instantie wil ik het inzicht laten liggen. Ik weet hem vast nog wel als ik thuis ben, denk ik. Tot ik me realiseer dat die regel vaak niet opgaat en dat als ik nog 20 minuten verder ren ik allang weer in een nieuwe gedachtestroom zit. En ik wil deze nog niet laten gaan.

Ik weet dat ik het moet opschrijven maar ik sta midden in het park. En het is nog steeds pikkedonker. Ik kijk om me heen en zie dat het licht bij de boswachter brandt. Ik besluit dat nog niet gemaakte sprintje te trekken en vraag al hijgend en puffend aan de boswachter of ik even iets mag opschrijven. Dat gaat als volgt:

7:10 Wilhelminapark Rijswijk

Welke les heb ik te leren?
Welke vruchten mag ik plukken?

De vruchten ergens van plukken wordt vaak gezien als een mooi iets. Maar we vergeten vaak de vruchten te plukken op het moment dat deze er in eerste instantie niet zo smakelijk en aantrekkelijk uitzien.

Maar op welke momenten pluk je de ‘slechte’ vruchten? Dat kan niet anders zijn dan het moment waarop je hongerig bent. Onverzadigd. Het moment waarop er geen ‘mooie’ vruchten in zicht zijn.

Als je al verzadigd bent, is de noodzaak van het plukken van de slechte vruchten er namelijk niet. Waarom zou je slechte vruchten plukken op het moment dat er leuke en plezierige vruchten in je vizier liggen.

Ja, dan is het soms beter onverzadigd te zijn omdat je dan echt open kunt staan voor de slechte vruchten. Ze te plukken, te omarmen en om op te vreten. Ja, ook slechte vruchten zijn om op te vreten. Dat mag je best weten.

Misschien is het ook beter om geen oordeel te hebben over de vruchten. De situatie te zien zoals deze werkelijk is. De feiten op tafel. Het gevoel, de belading, de belasting weg te nemen. Of nee niet. Daar ook geen oordeel over te hebben.

Maar wel onderscheid te maken tussen de feiten en het verhaal. Tussen de werkelijke situatie en het gevoel. Want op het moment dat je deze durft los te koppelen ontstaan er mooie dingen. Op zo’n moment ben je namelijk niet meer afhankelijk van een ‘nare’ situatie om zo te kunnen helen. Op dat moment ben je vrij om te voelen wat je voelt wanneer je het dan maar ook voelt.

Op dat moment is het hele leven om op te vreten. Dat mag je best weten.

De boswachter heeft inmiddels thee voor me gezet en vraagt me of ik nog iets nodig heb. Ik glimlach en zeg dat het goed zo is. Met m’n papiertje opgevouwen en het plastic bekertje thee in mijn handen loop ik weer naar buiten als ik me iets realiseer.

Het Hazenpad

Het Wilhelminapark heeft namelijk zoiets als het ‘Hazenpad’. We kennen denk ik allemaal het gezegde. En ik weet dat het slechts een naam op een bordje is maar heel vaak kies ik er bewust voor om niet op dit pad te lopen. Om niet voor het hazenpad te kiezen. Ik realiseer me dat op het moment dat ik het inzicht over vruchten had ik op het punt stond dat pad te bewandelen. Ik realiseer me dat ik even heb getwijfeld om het meteen op te schrijven omdat ik het me thuis wel weer zou kunnen herinneren eventueel.

Ik realiseer me dat ik ervoor koos naar een oplossing te zoeken. Ik realiseer me dat het pikkedonker was toen ik opeens ‘een lampje zag branden’. Het lampje van de boswachter. En ik realiseer me dat op het moment dat ik afscheid nam van de boswachter en weer buiten stond het inmiddels weer licht was geworden. En je raadt het al: ik voelde me ook een stuk lichter.

En nu?

Tien over acht. Ik lees dit verhaal zo terug en realiseer me dat dit misschien niet de meest boeiende inzichten zijn. Wellicht zelfs open deuren. Misschien is het voor jou, mijn lezer, niet zo bijzonder om te lezen. Maar voor mij voelt het bijzonder. Ik ben namelijk op verschillende manieren vet lief voor mezelf geweest.

  • Ik ben gaan hardlopen in het park in plaats van te piekeren in bed.
  • Ik ben gaan hardlopen in plaats van mezelf naar de sportschool te dwingen waar ik geen zin in had.
  • Ik ben gaan nadenken over ‘wat ik te leren heb’ in plaats van me slachtoffer te voelen van mijn gekke gevoel.
  • Ik besloot meteen wat te gaan doen met de woordenstroom die in me opkwam en vroeg zonder gêne aan de boswachter om pen en papier. (Dat kopje thee kreeg ik dan weer cadeau.)
  • Ik heb thuis eerst even ontbeten – want honger – voordat ik dit alles zo nog netter op papier zette. In tegenstelling tot mijn versie 1.0 die vond dat je in dit soort situaties moest doorbuffelen.
  • Ik ben gaan schrijven!!! Fysiek. Op papier enzo. En daarna op m’n laptop. Ik vergeet vaak dat mijn allereerste liefde die voor schrijven was en dat ik er veel plezier uit beleef dit te doen en te spelen met constructies en zinnen en woorden en alles. Ik geef mezelf daar te weinig ruimte voor, ben hier heel ongeduldig met mezelf geworden. Maar vanmorgen heb ik geschreven.

Dus ja, misschien komt dat gelul met die vruchten en het plukken weinig concreet en vaag over. Maar ik denk dat ik op een verdomd lekkere manier mijn ochtend ben begonnen en mijn eigen wijsheid heb mogen volgen. Als dit geen Follow Your Nature is weet ik het ook niet meer.

En jij?

Welke vruchten mag jij vandaag plukken? En ben je dapper genoeg om de vruchten te plukken die er in eerste instantie onaantrekkelijk uitzien?